hayatın tam ortasından

Zamanında yapmam gereken birçok sorumluluk vardı, yapmadın. 'Bir kulağımdan girip öbür kulağımdan çıkmak' dedikleri bu olsa gerek. Onlardan önce daha önemli olaylar vardı.  Bakımlı olmak yerine kendini beğendirmek daha önemliydi . Kendi düşündüğünün bir önemi yok iken çevrenin sana söyledikleri çok mühim meselelerdi. Hayattaki güzelliklere mutlu olamıyordun ama hüzünlenebiliyordun . Sürekli mızmızlanıp şikayet etmek tebessüm etmekten daha kolaydı. Senin gözünde başkası daha kıymetliydi. Çoğu zaman kendine güvenmek varken 'bende kimim' diyordun .Her şey mükemmel olmalı diye düşünüyordun.. Fark ettin ki; Birine yardım etmek aslında kendin için yaptığın bir iyi olma halidir. Birini gülümsetmek de hayattaki güzelliklerden biridir üstelik gülmek de  bulaşıcıdır. İçinde kin tutmamakta ,insanın hayata karşı olan bakış açını güzelleştirir. Her şeye olumlu tarafından bakarsan hayatın güzelliğini o zaman anlıyorsun. Küçük şeylerle mutlu olup beklentileri azaltmak ki kendine yap

Yüreğim ateş gibi sıcak. Yorgunluktu, üzüntüydü derken bayağı yorulmuş.  Nasıl sevdi anlayamadı, nasıl da bağlandı sana. Bilseydi eğer üzülecekti ruhu yanacaktı yüreği... dokundukça... konuştukça...  O bilseydi eğer sevmezdi. Ama nerden bilecekti tam da kalbinin en derin, en sağlam köşesine oturacağını. Böyle habersiz böyle umarsızca… İnsan bi haber verir.

    Hayat ne garip, zamanla neleri değiştiriyor. Seni, seninle alakalı her şeyi, sonra sen başkasını değiştiriyorsun ya da en azından değiştirmeyi deniyorsun. Ama değişmeyen şeylerde oluyor mesela; sarılmak hep bedava, sevilmek insana her zaman değerli hissettirir, kaçanın kovalanır, doğru söyleyenin dokuz köyden kovulur… Peki ya sarılmanın bedava olduğu şu hayatta neden hep daha fazlasını istiyoruz, elimizdekilerle mutlu olmuyoruz.. Halbuki iki paralık canımızla ölümü bekliyoruz işte. Ne bu gurur?  Ne bu memnuniyetsizlik?